Hoe gaat het nu?

Het is even geleden dat ik een blog schreef… Ik had niet zoveel inspiratie...., niet zoveel tijd, of niet zoveel zin... Nou ja, ik denk dat de reden gewoon “het leven van alledag ” was.. Want soms zijn er momenten dat het leven gewoon zijn loop heeft en sommige dingen even op een lager pitje staan.

We wonen nu alweer zo’n twee en een halve maand in ons boshuisje, tekenden ondertussen voor ons nieuwe huis en kochten de grond hiervan, mijn man werd aangenomen op zijn nieuwe functie, de kinderen zijn gestart op de nieuwe peuterspeelzaal en ik begin er aan te wennen dat ik niet meer werk. Ik heb me echter nog geen moment verveeld want er was ondertussen genoeg te doen en te regelen.

Maar opeens was daar weer de inspiratie en de zin om wat te schrijven, dus pakte ik mijn tablet en ging heerlijk buiten zitten.  En terwijl ik dit stukje typ luister ik naar een geweldig concert van fluitende vogels. Tijdens het lezen van dit blog merk je het niet, maar ik heb dit geschreven met een heleboel korte pauzes om even goed te luisteren naar dit concert.

Ik zit aan de tuintafel met veel te veel stoelen eromheen, die allemaal schots en scheef staan. Op de grond ligt een doos stoepkrijt zonder stoepkrijt, de 20 stukken die erin zaten zijn er inmiddels 40 geworden en ze liggen over het hele terras en elke tegel is betekend. Er staat een rek buiten met handdoeken te drogen in de zon en de kleding die de meisjes aan hadden en vies zijn, liggen verspreid over het terras….

Ik kijk naar de rommel om mij heen, het is een kleine chaos hier, maar totaal geen chaos in mijn hoofd. Ik merk het steeds vaker, sinds een week of 2, een bepaalde rust. Ik maak me minder druk om dingen en ik voel me minder gejaagd. Het was er niet van de één op de andere dag, en het lost ook niet direct alles op, maar er is een verschil, een positief verschil. En het geeft moed dat dit zich nog verder zal ontwikkelen. 

Nu zullen sommigen misschien denken, ja dat is makkelijk op zo'n idyllische plek. Dat zal idd misschien wel zo zijn, maar het was dan ook wel echt een bewuste keuze om dit op deze manier te doen. We hadden langer in ons huis kunnen blijven zitten of een huurhuis in de wijk kunnen huren, maar wij kozen voor dit avontuur, omdat ik, we, hoopten dat het mij wat zou brengen. En ik denk dat ik voorzichtig kan zeggen dat het dat ook doet…

Ik ben op mijn plek hier midden in de natuur, hier in dit kleine dorp, waar de school niet meer dan 50 kinderen heeft, er alleen een buurtsuper is en je overal maar 30 mag rijden. Het onthaast en laat mij ervaren dat ik goed gedij met niet te veel prikkels.. 

Het leven is hier net als overal, en toch voelt het voor mij “simpeler”.