Me, myself and I

Ik ben moeder, echtgenote, vriendin, dochter, kleindochter, collega en ga zo maar door.

Het lukt me aardig goed om al deze rollen te vervullen, behalve de rol van mezelf.’Dat vind ik lastiger. En daaraan is niemand schuld behalve ik zelf, want doordat ik alle rollen vervul voor mijn omgeving vergeet ik vaak dat ik er zelf ook nog ben, of voel ik me soms schuldig als ik voor mezelf kies. Ja wie ben ik eigenlijk?

In 2021 ben ik gestart met een doel om 2 keer in de week 15 minuten te gaan wandelen. Ik heb dus een begin gemaakt. Nou maakt corona het natuurlijk ook allemaal wel wat moeilijker maar buiten de uren dat de kinderen s’avonds op bed liggen heb of neem ik weinig tijd voor mezelf.

Ik vraag me dan altijd af hoe andere moeders dat doen? en hoe zij zich daarbij voelen? Want ook al zou ik iets willen doen, ik voel me dan vaak schuldig naar de kinderen toe, dat ik iets voor mijzelf doe ipv iets met hen. Want ik wilde toch moeder worden? Dan moet ik dat ook gewoon 24-7 zijn? 

Nu heb ik dat gelukkig al wel een beetje weten los te laten want ik ga zo af en toe even lekker alleen met mijn man op pad, zodat ik weer even de aandacht kan leggen op de rol van vrouw. Daar heb ik dan niet direct een schuldgevoel over, want ik vind het gewoon heel belangrijk om tijd te hebben voor elkaar en je relatie.

Maar als het dus puur om mezelf gaat is het allemaal ineens lastiger in mijn ogen, voel ik mij schuldig naar de kinderen of mijn man, want hij zou dan degene zijn die bij ze blijft, en het voelt dan net alsof ik zeg ik wil even niet bij jullie zijn.

Ik bemerk steeds meer dat ik het soms nodig heb, helemaal nu de kinderen door Corona zoveel meer onder mijn hoede zijn. Meer dan alleen de uurtjes in de avonden wanneer ze slapen (soms is dat pas 20.30 uur om vervolgens om 2200 uur zelf weer naar bed te gaan).

Meer dan alleen dat uurtje tussen de middag, wanneer de kinderen, als ik geluk heb, een middagslaapje doen. Meer dan die 15 minuten in de namiddag als ze even televisie kijken en ik na twee bladzijden lezen in mijn tijdschrift alweer een kind op schoot heb. Ik zou wel gewoon een keer een stuk willen schrijven zonder dat mijn ogen eigenlijk op half zeven hangen, of in 5 etappes.

Ik zou wel een keer een nachtje alleen naar een hotel willen gaan, gewoon zo lang kunnen schrijven als ik wil, een tijdschrift helemaal uit kunnen lezen en dan ook nog vroeg naar bed gaan zonder dat ik het gevoel heb dat ik niks aan de avond heb gehad. Dat ik weer eens op mezelf ben aangewezen, just me, myself and I….

Want daar gaat denk ik uiteindelijk het hele gevoel om, niet dat je zo graag even iets voor jezelf wil doen, maar dat je even met jezelf wil zijn. Om dan vervolgens op je telefoon te kijken naar foto's van je gezin en je dan te realiseren dat je ze mist… Maar dat is goed, gewoon even voelen, even met jezelf zijn zonder een andere rol te vervullen, even iets langer in de spiegel kijken naar jezelf en weer even voelen wie je bent.

Voor nu heb ik in ieder geval dit blog in één keer weten te schrijven omdat de jongste nog haar middagdutje doet en de oudste al een uur achter de tablet zit. 😉